Wat een rijkdom

Wat een kans! Met een camera op je schouder wankelend in een houten bootje staan, terwijl je langzaam door de jungle glijdt. Het geluk stond aan mijn kant. Het 10 Minuten Jeugdjournaal werd uitgenodigd door een stichting om mee te gaan naar het binnenland om een item over hun project te maken. Samen met mijn collega Chavelli vertrok ik 27 mei in alle vroegte voor twee dagen naar Masilbi. Na een lange tocht via de bus en de boot kwamen we aan in het dorp. Fantastisch om te zien hoe de mensen daar leven. De rivier is hun belangrijkste bezit. Alles gebeurt daar: koken, hun kleding wassen, afwassen en baden. Het water is erg schoon in het binnenland. We sliepen in een guesthouse waar ik enigszins van in de war raakte. Geen stromend water, geen elektriciteit. Wel hing er een grote flatscreen aan de muur en liep iedereen met een mobiele telefoon. Het is soms onbegrijpelijk in dit land, maar daardoor o zo fascinerend.

Wat heerlijk is het om je twee dagen af te sluiten van de wereld die je gewend bent. Het eens met andere ogen te zien. Niemand die wist hoe ik het daar had en ik hoefde me geen zorgen te maken om de mensen in de stad, of in Nederland. Ik zou het toch niet te weten komen. Geen telefoon, geen internet. Soms beangstigend, soms niets anders dan gewoon heel fijn. De vrouwen des huizes bereidden onze maaltijden. Driemaal hetzelfde: piranha. Yummy, not. Grote koppen inclusief tanden en ogen. Graten tot je erbij neervalt. Ik weet dat het heel onbeleefd moet zijn geweest, maar met lange tanden heb ik wat stukjes eetbaars tussen de graten vandaan gevist en me vervolgens volgegeten met kale rijst. En me ook nog doodleuk vertellen dat ik de graten prima op kan eten, aangezien ze toch gekookt zijn? Nee, bedankt. Voor mij geen piranha's met ogen en graten meer.

We hebben twee items gefilmd in het binnenland. Een over de stichting die ons uitgenodigd heeft. Zij maken een grondverdelingsplan voor het dorp, waarbij buurtbewoners met elkaar in discussie kunnen over het gebruik van bepaalde stukken land. Ook zijn we naar de plaatselijke basisschool gegaan. Bijzonder om te zien hoe drie juffen de school draaiende houden. In totaal zaten er 44 leerlingen op de school, die dus verdeeld moesten worden over de drie leerkrachten. Wanneer de kinderen van de basisschool komen moeten ze naar de stad om verder te studeren. Het was erg indrukwekkend om te zien hoe mensen hun leven leiden zo ver van de stad. Zelf vinden de kinderen het doodnormaal en dat is juist het mooie eraan. Vrijwel alle kinderen wilden na hun studie terugkeren naar Masilibi, met grootse plannen als onderwijzeres of politieman. Met weer een rugzakje vol met ervaringen keerden we terug naar de stad om twee items voor het journaal te maken.

Ook in mijn huis geniet ik nog volop. Ons huis staat onder de Nederlandse stagiairs in SU beter bekent als de Mozart. De inwoners zijn dan ook de Mozarts. Omdat we met zoveel zijn (bij een vol huis: 20 mozarts) is het aardig druk, maar vaak benutten we dat positief. Een feestje, poolparty of barbecue is snel georganiseerd. Met zoveel huisgenoten is het natuurlijk al snel druk. Een tijdje terug had onze (inmiddels ex-)huisgenoot Mark het tofste evenement voor stagiairs in SU ooooit georganiseerd: de Crazy88. Een belachelijk spel waarbij je in groepjes van vier of vijf mensen, in één hele dag 88 gestoorde opdrachten moet uitvoeren. De opdrachten liepen uiteen van: steel een lepel uit een restaurant, kus iemand die minimaal 40 jaar ouder is, maak een hoopje in een bakkerij, verwissel je kleding met iemand van het andere geslacht en drink een caipirinha, rij achteruit met een taxi door de McDrive en ga zo maar door. Voor die opdrachten kreeg je punten, de punten hingen af van de moeilijkheidsgraad van de opdracht. Gelukkig kwam ik in een rete fanatiek team terecht, met als queen onze Stefanie. Geen opdracht ging te ver. Het was de meest regenachtige dag die we meegemaakt hebben, maar met slimme tactieken en ons ongelofelijk denkvermogen (uhuh) hebben we meer dan de helft van de opdrachten weten te vervullen. We hebben restaurants op zijn kop gezet, mensen voor lul gezet, onszelf voor lul gezet en vooral heel erg hard gelachen. Het hoogtepunt was het likken van het gezicht van een 74 jarige man door onze Steef. Wat ons maarliefst 37 punten opleverde (de helft van zijn leeftijd). Hierdoor hebben wij uiteindelijk de eerste prijs in ontvangst mogen nemen: een heerlijke fles Borgoe (Surinaamse rum).

Het pinksterweekend heb ik doorgebracht in Apiapaati. Een paradijselijk eiland ver ver van Paramaribo. Opnieuw geen verbinding met de buitenwereld. Na een reis van ongeveer een dag (bus en boot) kwamen we aan op het eiland van onze gids Fred. Hier was hij opgegroeid en hier woonde zijn familie nog steeds. Ook hier was weer helemaal niets aan luxe te vinden, maar natuurlijk zaten de kinderen 's avonds, jawel, gewoon voor de televisie! Het eiland was prachtig en we sliepen in onze hangmatten onder een hut. Met een kampvuur, muziek en heel veel gezellige mensen hebben we de donkere avonden doorgebracht. De eerste dag hebben we de Ananasberg beklommen. Het leek een beetje op de beklimming van de Voltzberg tijdens mijn trip naar de Raleighvallen, maar dan een stukje minder heftig. Niet minder mooi, overigens. Die middag zijn we met de boot de rivier op gegaan en hebben we gechilld IN een waterval. Zwemvestje aan en gaan. Met een soort flying fish achtig kussen hebben we ons vermaakt op de rivier.

De tweede dag van onze trip hebben we marrondorpen bezocht. Wat heftig zeg. Bij aankomst moesten de vrouwen aan de linkerkant de ingang passeren, de mannen aan de rechterkant. Dit is om de kwade geesten buiten het dorp te houden. Vrouwen die ongesteld zijn in het dorp, zijn onrein. Zij vertoeven een week per maand in een huis speciaal voor vrouwen die ongesteld zijn. Het huis staat aan de rand van het dorp, vlakbij de rivier. 'Zodat zij dichtbij het schone water zijn', aldus onze gids. Het zit hier namelijk zo. De vrouwen bezitten de huizen, één om te slapen en één met een keuken. Wanneer zij een oudere dochter hebben, hebben zij vaak nog een extra huis voor hun dochter. De mannen hebben geen huizen, wel meerdere vrouwen. Zij kiezen dus gewoon uit met wie zij de nacht doorbrengen en in welk huis. Het verschil tussen hun wereld en de onze is zo gigantisch, dat je het amper kunt bevatten. Die middag hebben we weer een mooie plek tussen de watervallen uitgezocht om te genieten van de zon. Met een helmpje en een band hebben we geraft van de waterval, heel vet. Het was een weekend vol water, gezelligheid, drankjes en een prachtige omgeving. Heeel hard genoten.

De Mozart is inmiddels omgetoverd tot Mozart Parbo Huis. Oranje vlaggen en een spandoek sieren nu de poort naar ons WK-walhalla. Best tricky, aangezien ons huis in de Braziliaanse buurt staat. In Suriname zijn de meningen verdeeld. De meeste mensen 'kraken' (juichen in Surinaams) voor Brazilie, maar er zijn ook veel Nederland en Argentinië aanhangers. We hebben genoten van de openingswedstrijd bij de Braziliaanse tent op de hoek, wat een sfeer en wat een feestje. Je voelt het wanneer je door de stad fietst: het is begonnen. Heerlijk om dit mee te maken in het buurland en dat heel Zuid-Amerika nu feest viert. Het feest brak natuurlijk pas echt los toen we met ons hele huis bij 't Vat het Nederlands elftal mochten bewonderen. Een. Groot. Feest. Op naar morgen, proost!