twee gebroken hartjes

Ik heb gisteren twee mannenharten gebroken. Niet die van Joost of een grote Surinamer, maar twee kleine hartjes van respectievelijk 12 en 5 jaar oud. Het was niet mijn intentie, maar het liep nou eenmaal zo.

De eerste was Oribeson. Een twaalf jarige jongen van de basisschool waar ik mijn quotes voor het item dat ik gisteren maakte kwam halen. Ik vroeg de juf 2 flinke jongens en 2 flinke meiden uit te zoeken, zodat ik natuurlijk met flinke quotes naar kantoor terug kon keren. Helaas, dat liep even anders. Oribeson was ontzettend zenuwachtig en vooral heel verrukt dat hij op tv zal komen. Ik gaf hem even de tijd om op adem te komen. Erg interessant, dat begrijp ik; een camera op je school met een blank jong meisje erachter. Moet je nog een interview geven ook. Terwijl ik de camera scherpgestel voel ik hoe Oribeson even 'stiekem' aan mijn haar voelt. Benieuwd naar dat stijle lichte haar, denk ik. Ik laat hem en wacht tot hij klaar is voor het interview, maar van dat interview komt weinig terecht. Oribeson is zo zenuwachtig dat hij maar wat staat te stamelen. Op iedere vraag die ik stel brengt zijn antwoord me niet veel verder dan: 'ja, mevrouw' of 'weet ik niet'. Onbruikbaar. Daar gaat zijn droom. Volledig in duigen. Geen moment of fame voor hem op de Surinaamse televisie. Tijdens het monteren besluit ik hem uit het item te knippen.

Het tweede hartje was van Zoran. Zoran is de zoon van mijn collega Yvanka. Dolblij is hij, wanneer hij en zijn grote broer heel even op de redactie mogen rondsnuffelen terwijl ze wachten op hun oppas. Beide jongens hebben een pen en een A4 gekregen om zich te vermaken. 'Op deze toren komt Mario', zegt Zoran, wijzend naar de rechter toren van zijn zelfgetekende Mario Kasteel. 'En op deze toren. Op deze toren komt de prinses.' Hij kijkt naar me op. 'Wil jij mijn prinses zijn?'. Nog voor ik de kleine man kan antwoorden klinkt er een harde toeter vanachter de garagedeur op kantoor. De toeter die bevestigt dat het tijd is om te gaan. Hij springt van mijn schoot en sjokt naar de deur. 'Zoran! Je kasteel!', probeer ik zijn dag nog te redden. Het mocht niet baten. Hij draait zich om, grist de tekening uit mijn hand en sjokt weer door.

Het spijt me Oribeson, jouw tijd komt nog wel. En Zoran, als je me beter kende zou je erachter komen dat ik eigenlijk helemaal niet zo'n prinsesje ben...