Dát ene gevoel

Het gevoel dat je ZO hard moet lachen dat je bijna in je broek plast. Dat gevoel dat je buik zeer doet en de tranen in je ogen staan. Dat je niet meer weet hoe je moet zitten of staan en alleen maar kan smeken dat het ophoudt. Dat gevoel, vind ik het lekkerste gevoel dat er bestaat. Op het moment dat ik dat gevoel ervaar voel ik me écht oprecht gelukkig. Geniet ik écht. Of ik nou met Jonne achterstevoren bijna van onze kayak aflazer, of ik in een bootje de vissen in mijn schoot geworpen krijg, het maakt niet uit wanneer: ik hou van dat gevoel.

Dit weekend hebben mijn huisgenoten en ik een trip gemaakt naar Bigipan. We verbleven in een houten huis midden op een gigantisch meer. Lag je in de hangmat dan was het enige dat je zag water, water en water. Het huis was eigendom van een Javaanse familie, die ons heel gastvrij opnam. Fantastische mensen op een fantastische plek resulteerde natuurlijk in een fantastisch weekend. Met negen maatjes heb ik mij hier twee dagen vermaakt. Na aankomst zijn we even gaan kayakken, waarbij ik al tijdens het instappen gevangen werd door dát gevoel. Na wat ronddobberen zijn we gaan vissen. Met een boot vertrokken we naar een meer begroeide plek. Al tijdens de boottocht kregen we het voor elkaar vis te vangen. De vissen springen boven het water uit en in deze zelfmoordactie sprong deze ene vis dus regelrecht onze boot in. Verderop werd een net gespannen en of het nu echt nut had weet ik niet, maar met onze blote voeten tot onze knieën in de modderige bodem werden we de rivier in gestuurd. Zoals ons werd verteld sloegen we met stokken op het wateroppervlak. Achteraf denken we dat ze hard hebben gelachen, die Javanen. Een stel bakra's dat op het wateroppervlakte mept met een stok, maargoed het leek alsof het hielp. We gingen namelijk met een boot vol krabben en vissen terug naar onze hut. Het was maar goed dat wij niet van het bestaan van die krabben wisten, want anders waren we nooit het water in gestapt. Die vissen lagen in de boot overigens gewoon tussen onze tenen hun laatste stuiptrekkingen uit te voeren, vrij vies.

Die avond hebben we onze eigen gevangen krab gegeten. Heerlijk, maar zo verschrikkelijk pittig dat de tranen uit je ogen spuiten en je lippen nog een uur nabranden. Als echte robinsons zijn we die avond onze volgende maaltijd gaan vangen: kaaiman. Na een behoorlijke poos doelloos ronddobberen dachten we dat we zonder eten naar huis moesten, maar niets was minder waar. Op het nippertje ving onze bootsman een grote kaaiman van ongeveer 15 kilo. Bij terugkomst werd het beest na een flinke fotoshoot geslacht door onze opperrobinson Ard. Het beest bleef echter nog een half uur na de fatale klappen op zijn hoofd, die dus blijkbaar totaal niet fataal waren, spartelen. Zelfs wanneer er zo ongeveer alleen nog een losse poot over was bewoog die nog. Heel vreemd!

De avond hebben we doorgebracht op de houten steiger met wat drank en veel sterke verhalen. We hebben ontzettend gelachen en als door een wonder zijn we allemaal veilig over het smalle loopbruggetje teruggelopen naar onze slaapplekken. Na een ontbijt van zelfgevangen vis was het tijd om wat aan ons huidje te doen. Na een nieuwe boottocht, met weer een vangst van drie suïcidale vissen kwamen we bij een modderbad zo groot als heel gemeente Nieuwkoop, gok ik zo. Al tijgerend probeerden we ons een weg te banen door de sticky modder. Een hele work-out. Na wat afspoelen vertrokken we met de modder achter ons oren weer naar onze hut, waar we genoten hebben van een maaltijd van eigen gevangen kaaiman. Het smaakt als kip, maar dan wat taaier.

Het was een fantastisch weekend met geweldige mensen. Het is bizar om te bedenken dat ik deze mensen allemaal pas 95 dagen ken en het nu zulke goede maatjes zijn. Dat ik zo ontzettend hard met ze kan lachen dat het me vaak dát ene gevoel oplevert waar ik zo intens gelukkig van wordt. Ik geniet, met buikpijn en de tranen in mijn ogen, smekend dat het nog lang niet ophoudt.