Holi Phagwa, Brownsberg & andere lekkernijen

Wat een cool feestje hebben wij hier vorige week gehad. Maandag was het een nationale feestdag in SU. Het was namelijk Holi Phagwa, een soort colourfestival waarmee je de duivel schijnt te verdrijven. 's Ochtends moest ik werken, maar vanaf een uur of 5 mocht ik lekker meedoen met mijn huisgenoten. Dachten ze in Nederland mooie feesten te organiseren, dacht het niet. Hele dag kleuren gegooid en vooral heel veel gedanst. Gelukkig kan ik nu, een week later, nog nagenieten. De blauwe poeder is helaas niet uit mijn haar gegaan waardoor ik nu nog met een blauwe pluk rondloop, en natuurlijk op de meest zichtbare plek, top! Heb ook een mooie roze dipdye gekregen, maar dat vind ik wel een mooi aandenken. Langzaam slijt het er uit, maar ik denk dat het nog wel eventjes gaat duren.

Helaas mocht ik dinsdagochtend gewoon weer om 8 uur op stage verschijnen. In plaats van de zure maandag was dit de zure dinsdag. De weken op stage gaan super snel. Ik heb onderhand genoeg dagen opgespaard om twee hele weken vrij te nemen als mam, Annouk en Joost hier zijn. Kijken of ze me nog herkennen met blauw haar. Ik ga dan twee weken uit mijn huis en heeeerlijk vakantie vieren. Ben blij dat ik dan eeeeindelijk warm kan douchen! Kan ik er daarna weer fris tegenaan.

Ik verander volgens mij behoorlijk in Suriname. Ik dacht dat ik aardig zelfstandig was, niet dus. Ik moest toch aan aardig wat dingen wennen, nu ik voor het eerst 'op mezelf woon'. Gelukkig woon ik toch niet helemaal op mezelf met 17 oudere huisgenootjes, haha. Mijn geduld wordt in SU constant op de proef gesteld en ik kan inmiddels rustig tot 10 tellen wanneer ik me erger (applaus!). Ik leg de lat nu natuurlijk wel erg hoog voor wanneer ik thuis kom door dat te zeggen. Nee, ik ben nog steeds geen moeder Theresa, maar ik doe wel mijn best.

Mijn eetgewoonten gaan er zeker op vooruit. Wat zullen ze thuis aan de keukentafel trots op me zijn, maar vooral Romy zal stijl achterover slaan wanneer ik weer eens bij Andy kom eten en ziet dat ik álles proef! Ik heb vrijdagochtend een flinke autorit gemaakt met Mina, mijn collega. Omdat zij geen rijbewijs heeft heb ik die tocht in ons jeugdjournaal-brikkie afgelegd. Links rijden is een eitje, echt waar. Na een paar oefenritjes de afgelopen weken gaat het prima. De eerste rit knalde mijn rechterhand nog af en toe tegen de deur naast me om tevergeefs de versnellingspook te zoeken terwijl mijn linkerbeen spastisch de koppeling, die een automaat natuurlijk niet heeft, intrapte. Heelhuids zijn we bij het item aangekomen. Bij het verlaten van het item kregen Mina en ik beiden een heerlijke bak Surinaams eten mee naar huis. In de auto zat Mina naast mij heerlijk te peuzelen. Geloof het of niet, ik heb smakelijk gelachen hoe zij haar kip eet. Eerst haalt zij met haar vork de stukjes kip eraf die ik nu onderhand ook durf te verorberen. dan kluift ze de kippenpoot (wat hier trouwens geen kippenpoot heet: een kippenpoot is letterlijk de poot van een kip, het voetje dus), zoals Hollanders dat ook doen. MAAR DAN. Dan breekt ze alle botjes uit elkaar en kauwt net zo lang tot er haast niets meer van over is. 'Dan krijg je toch botsplinters in je mond!?' gilde ik het uit. Nou ik was gestoord; daar zit toch een heerlijk kipsmaakje aan? Waar we oversprongen op de Nederlandse eetgewoonten. Hoe zonde het is om een brok kipfilet te kopen, dat is toch geen echte kip? Mina was al helemaal niet te spreken over mijn lievelingskostje: biefstuk. Hoe kun je in godsnaam rauw vlees eten!? Het was nog helemaal rood! Helemaal begrijpen zullen wij elkaar nooit, dat is duidelijk.

Ik weet al een ding wat ik niet ga missen wanneer ik weer in Nederland ben. De Surinaamse man op straat. God, hoe kan het. Een man die je niét na fluit, roept of kijkt is een uitzondering op de regel. en dan maakt het niet uit of de man in kwestie 25 of 85 is. Ongelofelijk. Waar ik eerst nog gewapend met Bas en Ard door de straten naar stage fietste, ben ik nu een vrij makkelijk en eenzaam doelwit geworden. Maar hey, voor je kijken en doorfietsen. Zij hebben hun stageperiode erop zitten en daarom ben ik nu eventjes de enige stagiair bij 10 Minuten. Super rustig, maar in april krijg ik twee nieuwe stagegenootjes.

Afgelopen weekend zijn we met wat huisgenoten weer de jungle in gegaan. We zijn naar Berg en dal / Brownsberg geweest. Wat tof! Bij Berg en Dal hebben we kabelbanen gepakt. 7 stuks. Waarvan de langste 220 meter lang was en de tofste over de Suriname rivier ging. Echt een ervaring! Al vanaf de eerste stap heeft mijn huisgenoot Amy onze begeleider gek gemaakt met de vraag of we ALSJEBLIEFT op z'n kop mochten, maar het antwoord bleef nee, tot de ena laatste zipline. En jawel, hij ging het ons uitleggen. Die zipline zijn we dus ondersteboven door de Surinaamse bossen gezwierd, fantastisch! Na ons avontuur bij de kabelbaan hebben we een stuwdam bezocht, waarna we doorreden naar Brownsberg. Hier hebben we onze hangmatjes opgehangen en ons vermaakt met het heerlijke kaartspel Klootzakken. Na een heerlijke zelfbereide Sauto soep van onze kok gingen we op o-zo-avontuurlijke nachtwandeling om dieren te spotten. Helaas zijn we niet verder gekomen dan een kleine kikker en wat kikkerdril, aangezien we met 25 man door dat bos liepen te schreeuwen. Als er al dieren waren dan zorgden ze wel dat ze op 100 kilometer afstand bleven. Gelukkig kregen we bij terugkomst heerlijke bakabana's, waarna we ons hangmatje ingekropen zijn. De volgende dag hebben we 4 uur door de bush gelopen naar de Leowatervallen en de Irenewatervallen. Onderweg hebben we kapucijneraapjes gespot! Aangekomen bij de watervallen zijn we er natuurlijk even onder gaan staan, wat een kracht zit er achter zo'n ding! Net toen we ons wilden afdrogen en klaarmaken voor de terugtocht brak de hemel open. Afdrogen had geen zin en schuilen natuurlijk ook niet, helemaal doorweekt hebben we onze terugweg afgelegd. De weg werd er niet beter op en ik dank God op mijn blote knietjes dat we een stok kregen om mee te klimmen. Het was een onwijs gave trip met super leuke mensen, ik heb genoten. Kijk er naar uit om alles aan mam, Annouk en Joost te laten zien over twee weken. Weet eindelijk iemand waar ik het over heb!

Kusjes en tot snel, liefs